by وقتی که «پیت اکرت» در حال از دست دادن بینایی خود بود، عزمشو جزم کرد تموم روز رو به ترسیم طرحای گرافیتی و حکاکی روی چوب بپردازه. در اون زمان ایشون در دهه ۲۰ زندگی خود قرار داشت و تا زمان تکمیل پروژه هاش به همسرش هم اجازه بازید نمی داد.
عکسای این فرد نابینا به وسیله برنده هایی مثل سوواروسکی مورداستفاده قرار گرفتن.
اما پس از اجرا تموم طرحایی که تو سرش داشت و نمایش اونا به همسرش متوجه زیبایی هنرش شد.
همین امر موجب شد تا به سراغ هنرهای دیگری مثل عکاسی بره. البته به ادعای خودش در اون زمان مثل حالا نبود که بازار دوربینای دیجیتال داغ باشه و خواهندگان گزینه های زیادی واسه انتخاب داشته باشن.
اون هر روز به مغازه فروش دوربین و چاپ عکس می رفته، دو رول فیلم می خریده، در مورد روشای عکاسی سوال می پرسیده، بیرون می رفته و عکاسی می کرده تا اینکه در آخر کار با دوربین رو یاد گرفته.
مریضی این هنرمند، «رتینیت پیگمنتوزا» (RP) است. این مریضی ارثیه و باعث مشکل شدید بینایی می‌شه در مراحل اولیه فرد در شب دچار مشکل می‌شه و با پیشرفت مریضی دید فرد در روز هم کاهش می‌یابد. دلیل کاهش دید نابودی کم کم گیرنده‌های نوری شبکیه س.
حالا، پس از گذشت بیست سال که از به طور کامل نابینا شدن «اکرت» میگذره، اون تونسته در بخش عکاسی شغلی با درآمد قابل قبول واسه خود دست و پا کنه.
عکسای روح‌مانند اون به وسیله برنده های مختلفی مثل شرکت خودروسازی فولکس واگن یا سواروسکی استفاده میشن. این شرکت چندین بار واسه کمپینای تبلیغاتی خود از عکسای اکرت استفاده کرده.
فولکس واگن در سال ۲۰۱۷ میلادی اکرات رو واسه عکاسی از پروژه تبلیغاتی خودروهای خود استخدام کرد.
این هنرمند نابینا در مورد آثار هنری خود بیان داشته: «من کارای خود رو دنباله‌رو سبک امپرسیونیسم می دونم که از صدها سال پیش شروع شده و بازم هم ادامه داره.
در این سبک هنرمند از تکنیکای مختلفی واسه بیان ایده هاش بهره میگیره. پس، به باور من، جنبش عکاسی نابینایان هم می تونه قدمی جدید در این مورد باشه.»
سبک امپرسیونیسم، روش هنری تعدادی از هنرمندان آزاداندیش و نوآور فرانسه در نیمه دوم سده نوزدهم بود و خیلی سریع جهانگیر شد.
در این سبک، اصول مکتبی طراحی دقیق و سایه روشن کاری و ژرفانمایی (پرسپکتیو) فنی و ترکیب بندی متعادل و معماری گونه رعایت نمی‌شه.
بازی با نور
«اکرت» در اولین تلاش واسه عکاسی با سگ ژرمن شپرد خود در شب بیرون رفته و تلاش می کنه از یه مجسمه عکس بگیره.
که بعدا فهمید گزینه بسیار مناسبی واسه عکاسی بشمار میره.
ایشون در این رابطه گفته: «عکاسی از مجسمه خیلی مساوی نبود چون خود این مجسمه یه اثر هنری بود. اما چیزی که من دنبال اون بودم، این بود که به صورت تصویری نشون دهم نابینایی به چی شباهت داره.»
همه عکسای این هنرمند تار و روح‌مانند هستن. اکرت با بازی نور و به کار گیری فوت وفن نوردهی دراز مدت در عکاسی، در ذهنش صحنه ای رو متصور می شه و بعد با به کار گیری صدا و تماس با سوژه تلاش می کنه تا از اون عکاسی کنه.
این فرد نابینا گفته که با به کار گیری چندین لایه اطلاعات که تو ذهن خود حفظ می کنه به عکاسی می پردازه. اون میتونه بیشترین حد یکصد عکس رو در حافظه کوتاه مدت خود ذخیره کنه.
اون با به کار گیری صدا همه تنطیمات لازم و کادربندیا رو انجام میده. وقتی سوژه در ذهنش در موقعیت درست قرار گرفت، ایشون شاتر رو فشرده و عکس موردنظرش رو میگیره. باحال اینجاس که برخلاف تصور عموم اون تصویر واضحی از اون چه می خواد ثبت کنه تو ذهن داره و به همون نتیجه دلخواه هم دست پیدا می کنه.
اکرت بیشتر عکسای خود رو در استودیوی خونگی اش میگیره. البته عکسای خبری جالبی هم داره که مشکلات زندگی یه فرد نابینا رو خوب به تصویر میکشن.
